Newcastle Knights

Gisteren eindelijk eens (kunnen) gaan kijken naar een rugbymatch van de plaatselijke "helden", de Newcastle Knights.

We (enkele collega's en ikzelf) hadden dit eigenlijk al langer gepland, maar steeds kwam er wel weer iets tussen...te druk op de werf, te moe door het te drukke werk, geen zin, uitverkochte wedstrijd...altijd was er wel iets.

Maar dus niets van dit alles gisteren. Stipt om 18.00h verzamelden we en vertrokken we richting het EnergyAustralia Stadium, het zogenaamde "Castle" van de Newcastle Knights.

De "Knights", zelf een grijze middenmoot in de NRL (National Rugby League), moesten het opnemen tegen de New Zealand Warriors, de enige "Kiwi" ploeg in de eerste afdeling , maar weliswaar voorlaatste in de stand.

Het leek dus een voor-de-hand liggende overwinning voor de thuisploeg te worden, maar de Kiwi underdogs verkochten hun vel duur, zéér duur zelfs.


De eerst helft was eigenlijk ronduit saai...er werd weinig gescoord en de ambiance in het stadion was nihil (ondanks die maffe groep baggeraars die tevergeefs probeerde "the wave" op gang te trekken). De thuisploeg ging rusten met een magere 6-4 voorsprong.


De tweede helft compenseerde echter ruimschoots voor de duffe eerste helft. The Warriors liepen onverwacht uit (6-16), mede door wat defensief geklungel van de thuisheren, waarop de "Knights" echter een spetterend slotoffensief inluidden. De vlam sloeg in de pan, zowel op het veld als in de tribunes. Brullende, tierende en joelende Newcastlians rondom ons...geweldige ambiance, dat kan ik jullie verzekeren. En het (kleine) wonder geschiedde...de "Knights" scoorden de gelijkmakende "try" op enkele minuten voor het eindsignaal...16-16 met nog luttele ogenblikken te gaan.

Net op het moment echter dat iedereen zich klaarmaakte en verheugde op verlengingen, de anticlimax. "The Warriors" kregen in de laatste minuut wel zéér lichtjes een penalty-kick toegekend. Vanzelfsprekend was het "kot" te klein...gefluit, geboe, geschimp (heerlijk, voelde me helemaal in mijn element en deed ongedwongen en uitgelaten mee), het scheidsrechterstrio had het helemaal verkorven bij de thuissupporters.
De Maori van dienst echter trok zich bitter weinig aan van deze bitsige sfeer en miste deze uitgelezen kans niet. Met een feilloze trap zette hij dan ook de eindstand op het scorebord.

Newcastle Knights vs New Zealand Warriors 16-18


"The sporting life" (The Decemberists)

Zombie

Pffff...kweet het, een vreemde/ongewone titel voor een blogberichtje, maar tja... zo zal/moet ik er dus echt wel uitgezien hebben vanochtend bij mijn aankomst op Kingsford Smith International Airport Sydney... als een regelrechte zombie.

Wat wil je ook ??? Ik heb er helse 5 werk-/reisdagen opzitten, compleet geradbraakt ben ik. Zo effe vanuit Oz op en af naar Doha (Qatar) vliegen om een "backhoe dredger" te gaan "premobilisatie-inspecteren" (jawadde, wat voor een woord zeg), in aanwezigheid van en "geoogtuigd" door onze klant.


Zelfs voor mij, als geroutineerde frequent flyer en doorwinterde baggerboer (die dus al heel wat gekke dingen meegemaakt heeft), toch één van de mafste tripjes die ik ooit gedaan heb.

Even enkele feiten en statistieken :

Tussen vertrek (maandagavond, 26 mei) en aankomst (vrijdagmiddag, 30 mei) in Newcastle lagen welgeteld 93 uur (!), waarvan...

31 uur > in het één of het andere Emirates-vliegtuig gezeten (vaak ongemakkelijk zoekend naar een ietwat comfortabele slaaphouding, iets wat jammer genoeg niet al te best meeviel)
15 uur > (vaak) hopeloos geprobeerd in slaap te vallen en aldus als een gek zitten rondwoelen in mijn bed (in het ongezellige Mercure Grand hotel)
11 uur > duur van de eigenlijke inspecties (in twee delen)
11 uur > op luchthavens (Sydney, Dubai, Doha, Bangkok) rondgehangen/ vastgezeten
8 uur > in taxi’s rondgecrosst
7 uur > lunchen en dineren met klantvertegenwoordigers (bweurk)
4 uur > vergaderingen met klant en technische afdeling (nog eens bweurk)
3 uur > douchen, aan-/uitkleden, scheren en dat soort dingen
2 uur > de laatste drie afleveringen van "Heroes" gekeken op mijn hotelkamer
1 uur > MSN’en

Alweer veel te veel "duty free" stuff gekocht (onder andere een Ralph Lauren hemd en de nieuwste CD's van Linkin Park en Serj Tankian).

Veel te veel van die Oosterse zoetigheden gesnoept (maar ze zijn dan ook echt wel superlekker, gewoon onweerstaanbaar).

Welgeteld 308 pagina's uit mijn laatste boek (Uitgenodigd - Simone de Beauvoir) gelezen.

Prachtige zonsopgang gezien met de Burj Dubai op de achter-/ondergrond bij het landen in Dubai.


Soit, ik ga afronden...ik ben aan het lullen/zeveren, me dunkt. Ik zal het maar aan de vermoeidheid wijten zekers ?!

"Zombie" (The Cranberries)

I beat the bitch !!!

Eindelijk !!!

Gisteren was het dan zo ver. Voor het eerst in meer dan 6 jaar (na die ongelofelijk slopende pseudo-Lassakoorts-infectie van eind 2002) woog ik dus weer minder dan 80 kg.

Exact 79,9 kg gaf "bitch" aan op de ochtend van 21 mei 2008. Een memorabele dag !

"Bitch" is trouwens het koosnaampje van mijn multi-functionele weegschaal. 't Is een ware haat-liefde-verhouding die ik met haar heb. Een bijna "can't live with or without you" verhouding als het ware, hahaha. Ik heb haar nodig om me te stimuleren om keihard door te gaan met mijn karakterdieet, maar soms gedraagt ze zich echt wel krengerig en geeft ze een gewicht aan waar ik absoluut niet mee kan lachen of/en dat ik absoluut niet verwacht had.

Soit, ik heb uiteindelijk aan het langste eind getrokken ! Op naar de 75 kg nu, deadline 29 juni !!!

"Bitch" (Meredith Brooks)

Adieu Brisbane

Zozo, mijn korte professionele intermezzo in Brisbane zal er morgen (eindelijk ???) opzitten.

Nu ja, kort...in plaats van de vooropgestelde 2 weken zijn het er toch vijf geworden. Maar ik klaag niet, integendeel...het waren aangename, toffe weken in Brisbane !

Tijd dus om wat memories voor mezelf op virtueel papier te zetten, de kans is immers héél groot/reëel dat ik na mijn vertrek morgen nooit meer hiernaartoe zal komen in mijn verdere leven...

Waar ging ik maffen/pitten/slapen ???
"The Sebel Suits" in 95 Charlotte Street (kamer 1902 voor diegenen die het precies willen weten) ! Vanzelfsprekend in een "Premium One Bedroom Suite" !


Waar ging ik al eens iets drinken ???
"Gilhooleys", een leuk en gezellige Ierse pub/taverne/restaurant hier direct om de hoek van "The Sebel".

"Cafe Brussels", de onvermijdelijke "Belgian Beer Bar", die je tegenwoordig wel in elke grotere wereldstad tegenkomt.


Waar heb ik het lekkerst gegeten ???
"Jade Buddha", een geweldig chique en sfeervol restaurant met écht wel superlekkere, voornamelijk Oosterse gerechten.


Menutip !!!
Salmon with wasabi mayonnaise
Tasmanian salmon cooked until medium nested on steamed Chinese vegetables, served with jasmine rice, snow pea tendrils and wasabi aioli

Wat heb ik nog zoal gedaan in Brisbane ???
* Veel te veel CD's gekocht ("Rockaway")
* Veel te veel hemden en polo's gekocht ("Myer Centre")
* Rondgeslenterd in Elisabeth Street
* Vaak ruzie gemaakt met de lokale taxichauffeurs
* Zoals gewoonlijk eigenlijk weer véél te weinig, maar ja, what's new ???

Soit...het waren kalme werkweekjes in Brisbane op ons Australisch hoofdkantoor. Het was een (onverwachte) welgekome afwisseling, maar om nu continu aanbestedingen te doen...pfff, neen, laat dat maar mooi zitten !

Newcastle, here I come !!!

Afronden vanzelfsprekend met wat muziek...wie beter dan de Brisbane locals van Powderfinger, met hun wellicht bekendste nummer.

"My happiness" (Powderfinger)

Ik ben verhuisd ?!

Voor diegenen die het nog niet weten (en dat was incluis mezelf tot gisterenavond)...ik ben onlangs (blijkbaar) verhuisd !!!

Ik woon naar 't schijnt niet meer in de knusse, landelijke Antwerpse Kempen, maar ogenschijnlijk heb ik terug een stedelijk huis/rijwoning/appartement/studio betrokken in het Oost-Vlaamse Sint-Niklaas ???

What the fuck zou ik daar te zoeken hebben ???

Soit, voor diegenen die daar toevallig eens in de buurt zouden passeren, een fotoke van mijn nieuwe woonst zou plezant zijn !

Naar gewoonte proberen om dit berichtje af te sluiten met een ietwat toepasselijke song...

"Brighter discontent" (The Submarines)

Gigantic !!!

Yésssssssssssssss !!!

Ik heb eindelijk weer eens een nieuwe "repeat" ! En wat voor ééntje...het super fantastische "Gigantic" van The Pixies !

Dit zalige nummer toevallig deze ochtend (deze nacht voor de meesten van jullie) nog eens gehoord tijdens het obligatoire Studio-Brussel-streamen.
Vanzelfsprekend onmiddellijk daarop de song op mijn youtube-playlist gezet en vervolgens herhaaldelijk loeihard door mijn headphones laten dreunen, daarbij (bijna kwijlend, haha) kijkend naar het youtube-clipje met opperbassiste Kimmeke Deal en consoorten.

Omdat enkele van mijn kantoorgenoten hun wenkbrauwen fronsten bij mijn opgewekt geneurie, deed ik eens in de rapte een korte rondvraag omtrent de "bekendheid" en "populariteit" van de Pixies en Kim Deal in het bijzonder, temeer omdat de meeste van mijn "tijdelijke" collega's toch als quasi leeftijdsgenoten beschouwd kunnen worden.

Ik had het beter niet gedaan...de repliek was bedroevend..."Pixies what ???"..."Kim who ???"...dus dan maar terug gedesilussioneerd achter mijn laptop gekropen en effe weggemijmerd bij het horen van dit prachtige nummer en vooral bij het weerzien van Kim Deal, hehehe...


Sweet sixteen zal ik geweest zijn bij het "uitkomen" van dit nummer. Ik kan jullie verzekeren, als je Kim Deal op zo'n leeftijd bezig hoorde en vóóral bezig zag...dat dit een blijvende indruk naliet op een puberterend ventje dat boordevol hormonen zat !

Allez, Kim was/is niet wat je per definitie een "moordgriet" noemt, maar ze was zo stoer, zo nijg...haha, je kon niet anders dan een boontje voor haar hebben.

Kim Deal !!!

Burgie-intelligentie

Écht gebeurd !!!

Deze ochtend, tijdens het halfuur durende ritje van het hotel naar het kantoor. De gebruikelijke "smalltalk" met mijn collega, een bijna 30-jarige burgie (type braaf, verlegen, impotent).

Ik : "Ik mag vanavond zeker niet vergeten te bellen om een afspraak te maken met mijn stomatoloog voor ergens in juli."

Burgie : "Hoezo ? Heb je dan last van je maag ???"

Ik zuchtte effe, en zei voor de rest van de rit niets meer...

"I engineer" (Animotion)

1994

Jeugdsentiment...ik word er niet vaak door "overvallen", maar dit weekend was het dus wél prijs.

Om de één of de andere mysterieuze reden werd ik de afgelopen dagen herhaaldelijk geconfronteerd met het fantastische jaar 1994 !!!
Marco, één van mijn tofste vrienden uit die tijd, die ik stomweg en compleet toevallig virtueel weer tegen het lijf gelopen ben; één van mijn (vergeten) favoriete liedjes (Bicycle called love - Nemo) van dat jaar nog eens gehoord; jammer genoeg ook slecht nieuws te horen gekregen over een andere persoon die heel bepalend was voor me in 1994...ach ja, dat doet een mens al eens stilstaan...

1994 was écht wel een geweldig jaar !!! Eens effe peinzen wat voor mezelf "bepalende" en "memorabele" momenten waren dat jaar...

...
Phillipe Albert die de bal voorbij de Goey pegelt en Michel Preud'homme die zowat gans Oranje tot vertwijfeling brengt met zijn magistrale saves op het WK voetbal in de States...glunder en enjoy !!!

Haha, wat was dat een heerlijke avond/nacht toch...de "Villicus" (zowat de zuip- en feestschuur bij uitstek in Diepenbeek) zat afgepakt vol (vanzelfsprekend ook met een klein contingent verwaande en toen nog zelfverzekerde Hollanders) en Kathleen en ik aan het supporteren als twee gekken !!!

...
Het jaarlijkse studentenfestival "Campus Rock" waar in 1994 onder andere de mannen van "Nemo" hun debuutalbum (met het reeds vermeldde fantastische "Bicycle called love") ten berde kwamen brengen (ik geloof dat ook Pitti Polak en The Scabs toen op de affiche stonden, maar dat weet ik niet meer 100% zeker...ik zou eens in mijn rommeldozen van die tijd moeten gaan kijken...ik ben zeker dat ik die toegangskaarten nog ergens heb).
Geweldige optredens, supersfeer,..maar vooral "onvergetelijk" omdat op die dag zowel Kathleen als ikzelf (eindelijk) begonnen te beseffen en te realiseren waar onze vriendschap naar toe zou leiden...pfffff, en te bedenken dat we daar meer dan 2 jaar voor nodig hadden...

...
En misschien wel hét moment van 1994...de proclamatie op de KHLim in september. Ik had immers een vierde zit in mijn tweede kandidatuursjaar aan de broek (weliswaar een zeer lichte, maar toch) en de zenuwen stonden toch wel wat gespannen, alhoewel ik er bij de meeste herexamans wel een goed gevoel bij had...
Kathleen (en een klein groepje "supporters", haha) zat naast me in de aula (wat ik geweldig tof van haar vond)...en toen begon de "aftiteling"...haha...na 5 of 6 minuten kwamen ze eindelijk toe aan de studenten van wie de achternaam begon met een "N".
"Nuyts Steven"...effe stilte (volgens mij deed die klootzak het er om)..."geslaagd met onderscheiding !!!". Hahaha, ik had het weer maar eens geflikt !

Tja...achteraf bekeken was 1994 wel een héél bepalend en belangrijk jaar voor me.
Ik was door het oog van de naald gekropen wat betreft mijn academische carrière en mijn Kathleen-relatie (die er dus geen bleek te zijn) viel in zijn definitieve plooi.

Soit..."1994" was desondanks of net omwille van al deze gebeurtenissen een uniek jaar...zeg maar gerust een "grand cru" jaar !

The stupid country

Whoehahahahaha...vanmorgen sinds lange tijd nog eens hartelijk gelachen sé !!!

Wat was nu de aanleiding van die onverwachte, spontane en zéér intense lachbui ??? Wel, op weg naar kantoor (jaja, lachen jullie er allemaal maar mee, ik werk dus nondedju óók op zaterdag) stonden we plotseling stil voor een rood licht (dat gebeurt al wel eens, als je zo aan't rondrijden bent), toen mijn oog viel op de nummerplaat van de auto voor ons.

Mijn collega, die me aan het hotel opgepikt had, werd lichtjes geagiteerd omdat hij dacht (vreesde ???) dat ik hem weer spontaan aan het uitlachen was voor het één of het andere.
Ik verzekerde hem dat hij (deze keer) niet de reden was voor mijn felle proestbui (alhoewel ik zijn reactie wel enigszins begrijp, ik heb immers soms wel eens de onhebbelijke eigenschap om mijn collega's vlakaf in hun gezicht uit te lachen), maar dat die idiote nummerplaat ("Queensland - The smart state"...yeah right, my ass !!!) van die nog idiotere Australiër voor ons de reden was voor het rijkelijk vloeien van massa's endorfines doorheen mijn goddelijke lijf.

Tja, ik zie sommigen al hun wenkbrauwen fronsen (waarom lacht die nu met een alledaagse nummerplaat ???), maar enkelen onder jullie (de meesten echter wellicht niet) weten dat ik de Australiërs zowat het meest achterlijke volk vind dat ik totnogtoe ben tegengekomen.
En, al zeg ik zelf, ik kan daar toch een serieus en deskundig woordje over meepraten...over achterlijke volk(er)en. Ik heb immers in mijn immens boeiende en bewogen leventje toch al in een +30-tal landen geleefd/gewoond/gewerkt/vertoeft.
Indiërs, Arabieren, Hollanders, Nigerianen...je moet er mij nikske over wijsmaken (been there, seen them, know them...), maar geen van allen kunnen ze qua achterlijkheid tippen aan de Australiërs. Ik vermoed heel sterk dat die achterlijkheid in de eerste plaats genetisch bepaald en aldus zo verklaarbaar is en in de tweede plaats door hun echt wél vreselijk slecht educatief systeem (ze geven het godverdomme nog zelf toe ook !!!).


Tja...nu hebben jullie dus toch een beetje een idee waarom ik op een anders doodsaaie zaterdagochtend opeens aan een willekeurig kruispunt in Brisbane spontaan begin te stuiptrekken bij het zien van een banale nummerplaat.

Soit, om af te sluiten een toch wel zéér toepasselijke song (djeez, wat is dit lang geleden dat ik dit nummer nog eens gehoord heb...1991 of 1992 moet dit uitgebracht zijn, denk ik zo...mmmh, brings back memories)...

"Poor, stupid and ugly" (Pitti Polak)